ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ!

Πρόσωπα ρυτιδιασμένα, μαυρισμένα, σκαμμένα από τον καιρό, χέρια ροζιασμένα από την αξίνα και το αλέτρι, άγρια μουστάκια γκριζοκίτρινα από τα χρόνια και τη νικοτίνη, άνθρωποι γερασμένοι πριν την ώρα τους, που τους έλεγες μεγαλύτερους απ’ όσο πραγματικά ήταν. Ένας σαραντάρης άντρας ήταν «μπάρμπας». Ένας πενηντάρης ήταν «παππούλης». Ήταν οι πατεράδες κι οι παππούδες μας. Ο Βούρκος, ο Παπαφλέσσιας, ο Τσικουνίδας, ο Γιαννάκος, ο Κουτσίκος ή Κουτσικάκος, ο Καραΐσκος, ο Κριλαγάνης. Ήταν ο Λουμπρής, ο Μούργος, ο Καραγιάννης, ο Τσικολαρέας, ο Καράς, ο Πασιάς, ο Μπλέτσης, ο Ψυχούλας. Μην ξεχάσουμε τον Καλαμπαλίκη, τον Τούρκο, τον Μπατσικούρη, τον Τσαλδάρη, τον Κορύτο, τον Καρούτσο, ή τον Κόπανο. Παρατσούκλια ήταν, που σε περιπτώσεις συνωνυμίας λειτουργούσαν διευκρινιστικά, βοηθούσαν να καταλάβεις για ποιόν μιλάνε. Οι πιο πολλοί χαμογελούσαν αν ποτέ τα άκουγαν. Για άλλους ήταν λόγος παρεξήγησης. (Είμαι σίγουρος πως για τους απογόνους είναι αφορμή χαμόγελου!...)

Και φυσικά οι γειτονιές που έμεναν έπαιρναν το όνομά τους, άλλοτε το κανονικό, άλλοτε το παρωνύμι. Έτσι είχαμε τα Παπαδαίικα, τα Πετρουλαίικα, τα Κουμουτσαίικα, τα Βροτσαίικα, τα Μαυρικαίικα, τα Ραβαναίικα. Είχαμε τα Σγουραίικα, τα Φιλιαίικα, τα Κολοβαίικα, τα Σπυραίικα. Από την άλλη, είχαμε και τα Κριλαγαναίικα, τα Κοπαναίικα, τα Βουρκαίικα ή τα Παπαφλεσσιαίικα.

Κι οι γυναίκες! Υπάρξεις αδικημένες και πιεσμένες από τις συνθήκες που επικρατούσαν και απόλυτα υποταγμένες στη μοίρα τους, φορτώνονταν στους ώμους τους όχι μόνο τη φροντίδα των παιδιών και το καθημερινό νοικοκυριό, αλλά και τις δουλειές στο χωράφι, στο αμπέλι, στον κήπο, στα ζωντανά, σε όλες τις δραστηριότητες, το ίδιο ή και περισσότερο από τον άντρα και «αφεντή» τους. Λίγες, ελάχιστες δουλειές, αυτές που απαιτούσαν μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη, ήταν στην αποκλειστική αρμοδιότητα των αντρών, αλλά κι εκεί βοηθούσαν. Οι γυναίκες! Οι μανάδες κι οι γιαγιάδες μας, σκουροντυμένες φιγούρες με τις μαντήλες - τα «τσεμπέρια» -, να αφήνουν ακάλυπτο μόλις το μισό τους πρόσωπο, που με το χρόνο είχαν χάσει εκτός από την πραγματική τους ηλικία και το όνομά τους. Ήταν η Γιώργαινα, η Λιού, η Μπόταινα, η Θανάσαινα, η Χαρίλαινα, η Βαγγέλαινα, η Πανάγαινα, ή η Νικολάκαινα. Ήταν η Αντωνού, η Βασίλαινα, η Τάσιαινα, η Λάμπραινα, η Γκιτού, η Παναγιώταινα, η Γληγόραινα και η Γερασιμίνα. Καμιά φορά προσδιορίζονταν και από το επώνυμο του άντρα τους και θα μπορούσαν να είναι η Γιώργαινα η Φίλιαινα, η Τάσιαινα η Μαυρίκαινα ή η Αρεστείραινα η Βρότσαινα ή η Τάσιαινα η Πετρούλαινα. Και το παρατσούκλι του άντρα τους έπαιρναν. Έτσι, ήταν η Λουμπρίνα, η Βούρκαινα, η Παπαφλέσσιαινα ή Φλέσσιαινα, η Καραγιάνναινα, η Μπατσικούραινα, η Μούργαινα. Ήταν η Καρούτσαινα, η Τσικολαρέαινα, η Κριλαγάναινα, η Τσάραινα, η Καραΐσκαινα, η Τσαλδάραινα. Στην καλύτερη περίπτωση ήταν η Σταυρούλα του Νίκου, η Μαρία του Κώτσιου, ή η Μαριώ του Παπή.

Το πραγματικό τους όνομα το άκουγες μόνο από τον παπά, όταν τις μεταλάβαινε. Για δες!, την Κώσταινα τη Βρότσαινα τη λέγανε και …Ελένη, την Τσάραινα …Σταυρούλα, την Τάσιαινα τη Μαυρίκαινα …Παναγιώτα. Σκέψου!, …είχαν και κανονικό όνομα…

Από τον Π.Β.Κ.