ΓΕΩΡΓΙΑ Δ.
ΠΕΤΡΟΥΛΙΑ
Γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1908. Γονείς της ο Δημ.
Πετράκος και η Ευτέρπη Φλογέρα. Ο πατέρας της ήταν κτηματίας από αστική
οικογένεια της Σπάρτης με καταγωγή από την οικογένεια Μεδίκων-Γιατριάνων της Μάνης.
Η μητέρα της ήταν μαία.
Η Γεωργία, η Τζία, όπως την αποκαλούσαν, έλαβε
σημαντική μόρφωση για τα δεδoμένα της
εποχής. Έμαθε Γερμανικά και καθότι φιλομαθής έμαθε στη συνέχεια Αγγλικά και σε
μεγαλύτερη ηλικία Γαλλικά.
Ο πατέρας της μετανάστευσε στην Αμερική για 10 χρόνια,
όπου έκανε προκοπή κι έφερε αρκετά χρήματα. Το 1925 παντρεύτηκε τον Δημήτρη
Πετρούλια, γιο του Νικήτα Πετρούλια, ανθυπομοίραρχο της Χωροφυλακής και έκαναν
δύο παιδιά, τη Βασιλική (Λούλα) και τον Νικήτα.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου 1941-45 ο Δημήτρης έλειψε
στον πόλεμο και η Τζία έμεινε μόνη με τα παιδιά. Ο πατέρας γύρισε στο σπίτι το
1945 κι έμεινε μόνο μια μέρα, γιατί την επομένη σκοτώθηκε σε τραγικό
αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Να σημειωθεί ότι προοριζόταν για αρχηγός του σώματος
της Χωροφυλακής και τις μέρες εκείνες θα γινόταν η ορκωμοσία.
Η Τζία δεν παντρεύτηκε πάλι. Η ζωή της κυλούσε ήρεμα
με δραστήρια κοινωνική ζωή, απόκτησε και εγγόνια μέχρι που μετά από ένα τραγικό
δυστύχημα έφυγε από τη ζωή η νύφη της Helga και
η μικρή εγγονή που είχε το όνομά της, Γεωργία, το «Τζιάκι». Η Τζία ανέλαβε την
ευθύνη να μεγαλώσει τον μικρό εγγονό της τον Δημήτρη και μετά από λίγο
μετακόμισε στο Λεπτίνι, μακριά από τον θόρυβο της Πρωτεύουσας.
Εκεί μετέτρεψε ένα αχυροκάλυβο σε βιλίτσα, με κήπο και
δέντρα.
Έδωσε στο χωριό έναν άλλο αέρα πολιτισμού και κοντά της όλοι έμαθαν και πήραν κάτι
καινούργιο και προοδευτικό. Έδεινε απλόχερα από τον πλούτο της ψυχής της και
όχι μόνο. Χαιρόσουν να συζητάς μαζί της επί παντός θέματος Είχε δε ένα
εξαιρετικό χιούμορ. Συμβούλευε με αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον, χωρίς όμως να
χαϊδεύει αυτιά. Ήταν αυστηρή και δίκαιη στις κρίσεις της. Βοηθούσε όπου και
όπως μπορούσε. Της άρεσε η ευταξία και η καθαριότητα. Πολλές φορές έπαιρνε τη
σκούπα και σάρωνε τους δρόμους από τις κοπριές των ζώων. Έδωσε δουλειά σε πολύν
κόσμο γιατί της άρεσε να χτίζει κυριολεκτικά και μεταφορικά. Με δικά της έξοδα
μετέτρεψε την αίθουσα του Σχολείου σε ξενώνα με τρία πλήρως εξοπλισμένα δωμάτια
και τους βοηθητικούς χώρους. Πρόβλεψε ακόμη και για μια μικρή βιβλιοθήκη.
Το 1980 ασθένησε και την 1η Αυγούστου του
1981 πέθανε. Αιωνία η μνήμη της. Ζει στις καρδιές όλων μας.
Όπως θα διαβάσατε και παραπάνω, ο Σύλλογος αποφάσισε και υλοποίησε την ονοματοδοσία του μικρού δρόμου μπροστά από το σπίτι της Γ.Πετρούλια , σαν ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη μιας άξιας και δραστήριας γυναίκας που προσέφερε πολλά στο Λεπτίνι.
Εδώ να ευχαριστήσουμε το Δήμαρχο Μεγαλόπολης κο. Διονύσιο Παπαδόπουλο, τον Δημοτικό Σύμβουλο κο. Γιάννη Φουσέκη και τον Πρόεδρο του χωριού μας κο. Νικήτα Κολοβό για την αμέριστη συμπαράσταση και συμβολή τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου